Page 64 - My FlipBook

Pastaj na tregon dyndjen e legjicneve gjakatare
romane, me Skota të larme të shkulura vatrash...

"Por lukunitë nuk kishin të sosur,
Se pas një skote nië tje të r vërshonte
Nga fundra gufash dhe stërfundra honesh
Me urë në dorë e thikë ndër dhëmbë,
Që kishin banesa me tenda lëkurësh... "
Që linin pas
"Rrënime, rrëmbime, varrime së g ja lli..."
Sepse fiset ilire ishin

Një fare dhe gjuhe, por - vaj! të ndarë
Pa besë/idhje armësh... Pëllëmbë e hapur
Që g ru siit nuk u bë për te g od itur rëndë
Arm ikun q& turrej të zgrapë piëngun... "
Dhe tek sheh që nga gjithë ajo iliri e madhe
mbeti vetërn një pëllëmbë tokë dhe b ir im 'i vogël
I llirit të iashtë, tiirn i Arbër,
M itrushi nuk e mban dot rënkimin që i del nga
shpirti:
"Hej, h isto ri! Ti, h isto ri e /ashtë
E botës Hire së perënduar,
Përse më bren e bluan kaq dhimbshëm
Në orët e vogla të natës së bardhë?... "
Me ankthin e frikshëm të humbjes edhe të
asaj cope tokë të mbetur nga lliria e Madhe këtu,
buzë Adrias e Jonit, Mitrushi e mbyll poemën
me kushtrim in:

"Mbani, burra,
Me dorë të fortë flamurin e Arbërit
Të skuqur me gjak ndër luftra të rrepta. "
E dëgjojnë vallë b ijt' e sotëm të Arbërit thirrjen
e Mitrushit?

62